DOI: 10.56351/PLEOGRAF.2022.3.12 Film „Prognoza pogody” w reżyserii Antoniego Krauzego ma swoją trudną historię, na którą składają się okoliczności związane z okresem zdjęciowym, koniecznością usunięcia kilku scen po kolaudacji filmu oraz jego… Czytaj więcej »Komentarz do kolaudacji filmu ,,Prognoza pogody” A. Krauzego
DOI: 10.56351/PLEOGRAF.2022.3.16 Tomasz Romanowicz Uchwycić nastrój świata, który odszedł… Komentarz do kolaudacji Austerii Jerzego Kawalerowicza Droga do powstania filmu Jerzego Kawalerowicza doskonale wpisywała się w schemat politycznych problemów piętrzonych… Czytaj więcej »Uchwycić nastrój świata, który odszedł… Komentarz do kolaudacji “Austerii” Jerzego Kawalerowicza
DOI: 10.56351/PLEOGRAF.2022.2.01 Instytut Bliskiego i Dalekiego Wschodu Uniwersytet Jagielloński ORCID: 0000-0003-3163-5343 Tańczący Jastrząb Juliana Kawalca, opublikowany w 1964 r., reprezentuje tzw. nurt chłopski, w powojennej, polskiej literaturze. Nurt ten… Czytaj więcej »Requiem dla Minotaura – “Tańczący jastrząb” Grzegorza Królikiewicza, według prozy Juliana Kawalca, jako “film rozliczeniowy”
DOI:10.56351/PLEOGRAF.2022.2.07 Kolaudacja „Konopielki” odbyła się 19 listopada 1981 roku, a zatem na niecały miesiąc przed wprowadzeniem stanu wojennego, u schyłku Karnawału Solidarności[1]. W tym czasie najważniejsze stanowiska władz kinematografii były… Czytaj więcej »Utwór autonomiczny. Komentarz do kolaudacji “Konopielki”
Rozmowa z reżyserem Andrzejem Barańskim, który po ukończeniu szkoły filmowej w Łodzi poświęcił się portretowaniu polskiej prowincji. Dokonał tego już w debiutanckim filmie telewizyjnym zatytułowanym W domu (1976), ujawniając autorski, niepowtarzalny styl. W wywiadzie reżyser opowiada o tym filmie-archetypie, dzieli się refleksjami o kinie, prowincji i świadomej rezygnacji z innych filmowych tematów, deklarując: Prowincja dała mi wszystko, a ja jej oddanie służyłem. Opowiada również o roli, jaką w filmach pełni pejzaż, wątkach autobiograficznych oraz o funkcjonowaniu jego twórczości w Polsce Ludowej. Rozmowa jest swoistym bilansem, który Andrzej Barański sporządza ze swojego filmowego życia.
Artykuł poświęcony Wiecznym pretensjom (1975) – drugiemu filmowi fabularnemu Grzegorza Królikiewicza. Autor, korzystając z materiałów archiwalnych oraz na podstawie wspomnień twórców, przypomina kontekst powstania filmu oraz jego recepcji. W swoim dziele Grzegorz Królikiewicz ukazał zjawiska charakterystyczne dla Polski Ludowej: proces selekcji negatywnej, poniżanie ludzkiej godności oraz tworzenie struktur władzy opartej na zależności pan-niewolnik. Ważna w konstrukcji Wiecznych pretensji jest rzeźnia – metafora procesów funkcjonowania Polski Ludowej oraz refleksja o tym czym praca, co jest jej istotą, czym stała się w PRL-u. Ceną za ten bezkompromisowy komentarz do rzeczywistości była marginalizacja Wiecznych pretensji (wykonano zaledwie trzy kopie ekranowe) oraz „ocenzurowanie” Grzegorza Królikiewicza, który od tego czasu funkcjonował na marginesie polskiej kinematografii.
The last few years have seen significant generational changes in Polish cinema and the emergence of narratives describing these changes. The subject matter of one of… Czytaj więcej »The Age of Auteurs. Elders’ Cinema and the Twilight of the Polish Masters
When your life keeps running away, dear lad, don’t run after it When you’ve spent the last week as if walking in a dream, don’t kid yourself A small… Czytaj więcej »Zdzisław Maklakiewicz as a “Slow and Independent” Actor
Druga połowa lat 50. XX wieku, a więc czas odwilży, była dla polskiej kultury, a w szczególności dla kina, bardzo udana. Twórcy wreszcie mogli odejść od obowiązku realizacji dzieł w duchu… Czytaj więcej »Komedia odwilżowa. Powrót humoru nieideologicznego w kinie polskim
Trudno wyobrazić sobie historię polskiego kina komediowego bez Tadeusza Chmielewskiego (ur. 1927 w Tomaszowie Mazowieckim, zm. 2016 w Warszawie), scenarzysty i reżysera uważanego za jednego z rodzimych mistrzów tego gatunku filmowego.… Czytaj więcej »Nie do obrony? O jakoby nieudanych komediach Tadeusza Chmielewskiego