Kto z was mowę ptaków zna? Nikt-i tylko jeden ja. Chrzęst i szelest, szepty cisz, W szmerach trzciny cicho śnisz, Ćwir-ćwir-ćwir i tiju-fit, A to znaczy zaraz świt Zaraz drgną różowe zorze… Czytaj więcej »„Mowa ptaków”: duch ojca Hamleta i głos Kasandry
autor plakatu: Andrzej Pągowski Jeżeli istnieje „archiwum X” polskiego kina to Na srebrnym globie (1977/1988) Andrzeja Żuławskiego ma tam wyjątkowo grubą kartotekę. Film, który przez lata obrastał legendami, plotkami… Czytaj więcej »Zagadki srebrnego globu
Andrzej Żuławski, fot. Renata Pajchel, źródło: Fototeka FINA, prawa do zdjęcia: SF KADR Styl filmów Andrzeja Żuławskiego często zbywany jest kilkoma dobrze znanymi przymiotnikami – frenetyczny,… Czytaj więcej »W obliczu końca. Apokaliptyczna wrażliwość Andrzeja Żuławskiego
Konteksty i powinowactwa Analiza warsztatu filmowego i lektura filmu za pomocą pojęć wywodzących się z literaturoznawstwa i historii idei ma długą tradycję – w Polsce ugruntowaną przez prace Alicji Helman, Marka Hendrykowskiego, Marii… Czytaj więcej »O romantycznej teorii ironii artystycznej z nieustającym odniesieniem do filmu polskiego. Szkic problemu
Jean-Luc Nancy napisał w jednej ze swych książek, że pragnieniem Platona było, aby dyskurs miał ciało dobrze zbudowanego zwierzęcia, które wyposażone jest w głowę, tułów i ogon[1]. Choć żaden… Czytaj więcej »Ciało rozproszone – obsesja fragmentów w kontekście hermeneutyki radykalnej. Filozoficzna analiza „Kosmosu” Andrzeja Żuławskiego
„Pleograf. Kwartalnik Akademii Polskiego Filmu”, nr 3/2016 Dekalog, słoń i ból zęba: interdyscyplinarne spojrzenie na Kieślowskiego ks. Marek Lis Of Elephants and Toothaches: Ethics, Politics, and Religion in Krzysztof Kieślowski’s… Czytaj więcej »Dekalog, słoń i ból zęba: interdyscyplinarne spojrzenie na Kieślowskiego – recenzja książki „Of Elephants and Toothaches: Ethics, Politics, and Religion in Krzysztof Kieślowski’s ‘Decalogue’”, red. Eva Badowska, Francesca Parmeggiani
Byłem u Ciebie w dni te, przedostatnie, Gdy podobniałeś – co chwila, co chwila – Do upuszczonej przez Orfeja liry, W której się rzutu-moc z pieśnią przesila… Cyprian Kamil Norwid 1. Preludium Rozliczne formy twórczości… Czytaj więcej »Chopin jak Orfeusz. „Błękitna nuta” Andrzeja Żuławskiego i ideały sztuki romantycznej
Nie było chyba u nas recenzji Kosmosu (Cosmos, 2015) Andrzeja Żuławskiego, która nie podkreślałaby tej zbieżności: film, który okazał się ostatni w dorobku reżysera, był zarazem adaptacją ostatniej powieści Witolda Gombrowicza… Czytaj więcej »„Kosmos”: pożegnanie przez prozę
– Kino jest dla pana najlepszym narkotykiem, moim zdaniem. Andrzej Żuławski: Nie, najlepszym sposobem na osiągnięcie wyższej formy trzeźwości, to znaczy na fabularyzację rzeczywistości, bo rzeczywistość nie wystarczy[2]. Andrzej Żuławski,… Czytaj więcej »Filmowy kosmos Andrzeja Żuławskiego
Piotr Witek, Andrzej Wajda jako historyk. Metodologiczne studium z historii wizualnej, Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2016 Bibliografia polskich tekstów poświęconych związkom filmu i historii jest całkiem… Czytaj więcej »Wajda, historia i kino – recenzja książki „Andrzej Wajda jako historyk. Metodologiczne studium z historii wizualnej” Piotra Witka