Polskie kino gatunków: finał z “Diabłem”
Zapraszamy na spotkanie z filmem Diabeł wyreżyserowanym w 1972 roku przez Andrzeja Żuławskiego i zatrzymanym na półce aż do oficjalnej premiery w 1988 roku.
Andrzej Żuławski
Pomiędzy gatunkami i formami artystycznymi. Reminiscencje “Kordiana” Juliusza Słowackiego w filmie “Diabeł” Andrzeja Żuławskiego
Cel artykułu stanowi analiza porównawcza Kordiana Juliusza Słowackiego i filmu Diabeł Andrzeja Żuławskiego, wskazanie pomiędzy oboma tekstami kultury elementów tożsamych, tytułowych reminiscencji oraz oznaczenia miejsc dyferencyjnych. Szczególnie zwraca uwagę badawczą kwestia kreacji postaci – tytułowego bohatera dramatu i Jakuba z dzieła polskiego reżysera. Pod względem genologicznym oba teksty kultury reprezentują odmienne pola znaczeniowe, jednak realizują, chociaż innymi środkami estetycznego wyrazu, romantyczne emanacje wolności, buntu, przekroczenia sfery śmierci oraz odrzucenia fałszu moralnego otaczającej rzeczywistości.
Andrzeja Żuławskiego dialog z przodkiem na Srebrnym globie. O feralnym filmie i femmes fatales
oraz przodka, do którego zwrócił się on w czasie życiowych trudności. W wystąpieniu tych ostatnich nie bez znaczenia jest równoległe uwikłanie bohaterów dzieł Żuławskich w relacje z kobietami, które sprowadzają na nich zgubę.
“Mowa ptaków”: duch ojca Hamleta i głos Kasandry
Kto z was mowę ptaków zna? Nikt-i tylko jeden ja. Chrzęst i szelest, szepty cisz, W szmerach trzciny cicho śnisz, Ćwir-ćwir-ćwir i tiju-fit, A to znaczy zaraz świt Zaraz drgną różowe zorze… Czytaj więcej »“Mowa ptaków”: duch ojca Hamleta i głos Kasandry
Zagadki srebrnego globu
autor plakatu: Andrzej Pągowski Jeżeli istnieje „archiwum X” polskiego kina to Na srebrnym globie (1977/1988) Andrzeja Żuławskiego ma tam wyjątkowo grubą kartotekę. Film, który przez lata obrastał legendami, plotkami… Czytaj więcej »Zagadki srebrnego globu
W obliczu końca. Apokaliptyczna wrażliwość Andrzeja Żuławskiego
Andrzej Żuławski, fot. Renata Pajchel, źródło: Fototeka FINA, prawa do zdjęcia: SF KADR Styl filmów Andrzeja Żuławskiego często zbywany jest kilkoma dobrze znanymi przymiotnikami – frenetyczny,… Czytaj więcej »W obliczu końca. Apokaliptyczna wrażliwość Andrzeja Żuławskiego
O romantycznej teorii ironii artystycznej z nieustającym odniesieniem do filmu polskiego. Szkic problemu
Konteksty i powinowactwa Analiza warsztatu filmowego i lektura filmu za pomocą pojęć wywodzących się z literaturoznawstwa i historii idei ma długą tradycję – w Polsce ugruntowaną przez prace Alicji Helman, Marka Hendrykowskiego, Marii… Czytaj więcej »O romantycznej teorii ironii artystycznej z nieustającym odniesieniem do filmu polskiego. Szkic problemu
Ciało rozproszone – obsesja fragmentów w kontekście hermeneutyki radykalnej. Filozoficzna analiza “Kosmosu” Andrzeja Żuławskiego
Jean-Luc Nancy napisał w jednej ze swych książek, że pragnieniem Platona było, aby dyskurs miał ciało dobrze zbudowanego zwierzęcia, które wyposażone jest w głowę, tułów i ogon[1]. Choć żaden… Czytaj więcej »Ciało rozproszone – obsesja fragmentów w kontekście hermeneutyki radykalnej. Filozoficzna analiza “Kosmosu” Andrzeja Żuławskiego
“Kosmos”: pożegnanie przez prozę
Nie było chyba u nas recenzji Kosmosu (Cosmos, 2015) Andrzeja Żuławskiego, która nie podkreślałaby tej zbieżności: film, który okazał się ostatni w dorobku reżysera, był zarazem adaptacją ostatniej powieści Witolda Gombrowicza… Czytaj więcej »“Kosmos”: pożegnanie przez prozę
Filmowy kosmos Andrzeja Żuławskiego
– Kino jest dla pana najlepszym narkotykiem, moim zdaniem. Andrzej Żuławski: Nie, najlepszym sposobem na osiągnięcie wyższej formy trzeźwości, to znaczy na fabularyzację rzeczywistości, bo rzeczywistość nie wystarczy[2]. Andrzej Żuławski,… Czytaj więcej »Filmowy kosmos Andrzeja Żuławskiego
- 1
- 2
- Następne »