Patrycja Babicka

“Hator, hator, hator” – rola mitu w procesie wychowawczym na podstawie serialu “Siedem życzeń”

Artykuł podejmuje analizę Siedmiu życzeń jako serialu wiele czerpiącego z tradycji mitu. Jest to opowieść o nastolatku, Darku Tarkowskim, który staje się opiekunem magicznego kota, Rademenesa. Bohater współczesnej baśni ma do odbycia swoją przygodę, dzięki której możliwe jest przekroczenie magicznej bramy wyższego poznania. Konstrukcja postaci, zestawiona z teorią podróży bohatera Johna Campbella, pozwala widzieć w Darku przykład chłopca, pokonującego trudności i przechodzącego inicjację w dojrzałość. Obok mitologii dosłownie przytaczanej w serialu, widz zostaje wciągnięty w wielowymiarowe struktury mityczne, dzięki czemu głębiej ich doświadcza. Analiza serialu dotyczy również zagadnienia oddziaływania mediów na młodych odbiorców.

Kobiece formy ekspresji wobec nierówności – na przykładzie “Kobiety samotnej” Agnieszki Holland i “Krzyku” Barbary Sass

DOI: 10.56351/PLEOGRAF.2022.3.10 Czy odśnieżanie może być seksistowskie? – pytanie to zadał w 2011 roku radny Karlskogi (Szwecja) w kontekście badania społecznego przeprowadzonego przez aktywistów działających na rzecz równouprawnienia płci. Postanowiono to sprawdzić.… Czytaj więcej »Kobiece formy ekspresji wobec nierówności – na przykładzie “Kobiety samotnej” Agnieszki Holland i “Krzyku” Barbary Sass

Od łamania konwencji gatunkowych kina policyjnego do społecznego moralitetu. “Psy” Władysława Pasikowskiego

Lata 90. XX wieku w Polsce to czas formowania się nowego ustroju, co wiązało się z wieloma zmianami w organizacji życia społecznego. Transformacja milicji w policję była wyzwaniem, któremu trudno było sprostać w świecie eskalującej przestępczości. Chaos, bezrobocie, brak systemowych rozwiązań dla działań służb, stały się synonimami ówczesnej wolności, na gruncie której rozgrywała się walka pomiędzy skorumpowanymi przedstawicielami władzy i rosnącym w siłę światem przestępczym. 

Psy Waldemara Pasikowskiego to z jednej strony pars pro toto tamtej rzeczywistości, z drugiej zaś moralitet, w którym ówczesny widz mógł oglądać siebie na tle wypaczonej Polski. Język i elementy brutalnej obyczajowości lat 90., jakie zastosował scenarzysta i reżyser, wykreowały polską odmianę kina sensacyjnego o niepowtarzalnych nigdzie cechach.