Łódź

Śmieję się z tego co sam wymyślam, czyli o filmowej drodze do debiutanckiego „Sublokatora”

Rozmowa ze scenarzystą, reżyserem, pisarzem Januszem Majewskim, w której artysta opowiada o drodze do fabularnego debiutu w kinie polskim. Twórca opisuje czas studiów w szkole filmowej, prace w Wytwórni Filmów Dokumentalnych, Studiu Małych Form Filmowych Se-Ma-For oraz Telewizji Polskiej. Reżyser z wrodzoną sobie szczerością i humorem dzieli się historiami o kontekstach powstania, artystycznych założeniach i recepcji swoich filmów m.in. surrealistycznego Ronda (1960), ironicznego Albumu Fleischera (1963), czy przewrotnego Sublokatora (1967). Wywiad jest próbą monograficznego opisania fenomenu, jakim na tle ówczesnej kinematografii była twórczość Janusza Majewskiego.

Między głosem a bezgłośnością – polityczność robotników w filmach i serialach o Łodzi na tle górnośląskiego uniwersum Kazimierza Kutza

Wraz z myślą oświeceniową powstała idea narodu jako wspólnoty opartej o doświadczenie kultury, języka i historii. Przełamywała tym samym tożsamości stanowe próbując zlepić wyraźnie zarysowane warstwy społeczne w jedno. Barierą w tym zjednoczeniu była kwestia polityczności rozumianej jako posiadanie przez daną grupę społeczną swojego głosu, jasne deklarowanie przez nią potrzeb i definiowanie się poprzez rywali i przeciwników. Polska kultura, oparta o narrację szlachecką, na warstwy chłopskie patrzyła na ogół z paternalizmem, prezentując bardziej swoje wyobrażenie niż realnie oddając głos. Uprzemysłowienie ziem polskich w XIX wieku pozwoliło na ukształtowanie z dawnego stanu chłopskiego klasy robotniczej. Jej powstanie wiązało się z rozwojem wielkich ośrodków przemysłowych w Łodzi i na Górnym Śląsku. W tych dwóch regionach wytworzyły się wspólnoty lokalne, których elementem tożsamości było chłopsko-robotnicze pochodzenie. Niniejszy tekst stawia pytanie jak w filmach o Łodzi prezentowani są robotnicy i czy są osobami politycznymi. Ich przedstawienie polityczności porównywane jest ze sposobem prezentacji polityczności robotników w uniwersum górnośląskim Kazimierza Kutza.

Urszula - kadr z filmu "Nasze znajome z Łodzi" (1971) Krystyny Gryczełowskiej

Urszula, Helena, Genowefa. Tryby narracji w „Naszych znajomych z Łodzi”

Nasze znajome z Łodzi (1971) Krystyny Gryczełowskiej to pewniak na zajęcia, jeśli chcemy rozkręcić dyskusję: szesnastominutowy dokument, o którym ma się ochotę rozmawiać i który trudno zapomnieć. Nie jest szczególnie wstrząsający ani kontrowersyjny, nie stawia… Czytaj więcej »Urszula, Helena, Genowefa. Tryby narracji w „Naszych znajomych z Łodzi”

Kultura filmowa współczesnej Łodzi, red. Ewa Ciszewska, Konrad Klejsa

Kultura filmowa współczesnej Łodzi – recenzja książki „Kultura filmowa współczesnej Łodzi” pod red. Ewy Ciszewskiej, Konrada Klejsy

Kultura filmowa współczesnej Łodzi, red. Ewa Ciszewska, Konrad Klejsa, Wydawnictwo Biblioteki PWSFTviT, Łódź 2015 Obraz filmowej Łodzi, określanej niegdyś mianem stolicy polskiej kinematografii, przedstawiono już… Czytaj więcej »Kultura filmowa współczesnej Łodzi – recenzja książki „Kultura filmowa współczesnej Łodzi” pod red. Ewy Ciszewskiej, Konrada Klejsy