Janusz Majewski jest twórcą 50 realizacji telewizyjnych i filmowych, w tym tak cenionych, zarówno przez krytykę, jak i publiczność dzieł jak Avatar, czyli zamiana dusz (1964), Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię (1969),… Czytaj więcej »Powrót do przeszłości? Paradoksy kina Janusza Majewskiego
DOI: 10.56351/PLEOGRAF.2022.3.18 Joanna Łopat: – „Co to takiego, ta Polska?” pyta Jacek w pani filmie, w Kobiecie samotnej (1981). Co to takiego, ta Polska, do której wróciła pani z Pragi w 1971 roku? Agnieszka Holland: –… Czytaj więcej »“Mówili: takiej Polski nie ma”
Artykuł podejmuje problem wyjątkowej perspektywy, jaką przyjmuje Tadeusz Konwicki na tle „kina moralnego niepokoju” i jego (hipotetycznej) dominacji na Gdańskim Festiwalu Filmowym w 1982 roku. Autor analizuje dokonaną przez Konwickiego adaptację powieści Czesława Miłosza Dolina Issy jako filmowy esej, w którym twórca staje się najważniejszą materią swego dzieła. Pozycjonując Konwickiego jako filmowego outsidera możemy śledzić jego walkę o artystyczną (w tym wypadku – stylistyczną) niezależność i symboliczny język wypowiedzi. Chociaż Konwicki nigdy nie postrzegał politycznego systemu PRl-u jako czynnika kreatywnego, w sposób otwarty wypowiadał się nie tylko o korzyściach płynących z realizacji filmów „poza cenzurą” (był traktowany jako modernistyczny autor zanurzony w „bezpiecznej” przeszłości i we własnych obsesjach), lecz także poza finansowymi ograniczeniami współczesnego kina komercyjnego.