Kolorowe pończochy

Ostatni sen Janusza Nasfetera. „Królowa pszczół” i inni

Autor artykułu podjął próbę przedstawienia sylwetki twórczej Janusza Nasfetera (1920-1998) – jednego z najwybitniejszych polskich twórców kina poświęconego problematyce dziecięcej – w oparciu o kolaudację Królowej pszczół (1977), jak się okazało ostatni film reżysera w tej tematyce. Stenogram z posiedzenia Komisji Kolaudacyjnej poświadcza, że możliwości wypracowanej przez reżysera formuły twórczej, choć w kilku elementach doskonałej, zostały wyczerpane. Niemniej z dzisiejszej perspektywy warto tę formułę przypomnieć współczesnym widzom. Poszczególne wątki kolaudacji – zwłaszcza fragmenty, które odnoszą się do klisz scenariuszowych i stałych motywów stylu Nasfetera – autor odnosi do innych dzieł, dzięki czemu czytelnik może poznać charakterystyczne cechy całej twórczości filmowej, w której reżyser zajmował się tematyką dziecięcą.

ROZUMIEĆ INACZEJ. Głos niewysłuchanych w „Kolorowych pończochach” Janusza Nasfetera

Przyczynek do analizy drugiego pełnometrażowego filmu Janusza Nasfetera Kolorowe pończochy. Recepcji twórczości Nasfetera już od debiutu towarzyszy szereg nieporozumień, poczynając od zaklasyfikowania go jako reżysera filmów dla dzieci i młodzieży, podczas gdy są to dramaty psychologiczne przeznaczone również dla dorosłej widowni. Jego pozycja jako autora osobnego na tle polskiej kinematografii powoduje mniejsze zainteresowanie badaczy, natomiast nieliczni, którzy zajmują się jego spuścizną, również nie ustrzegli się omyłek. Ponowny uważny ogląd nowel Matylda i Jadźka, wchodzących w skład omawianego w kontekście epoki filmu, pozwala na weryfikację nie tylko popełnianych dotychczas błędów rzeczowych, ale także interpretacyjnych uproszczeń.