Do 31 maja czekamy na teksty do kolejnego numeru “Pleografu”.
O polskim kinie napisano już dziesiątki książek, powstały setki artykułów, wciąż wydawane są też nowe tomy ze wspomnieniami twórców polskiej kinematografii. Mimo całego tego bogactwa i refleksji, wciąż większość badawczych i popularyzatorskich aktywności ogniskuje się wokół opisywania kina polskiego w kontekście krajowym. Nie oznacza to jednak, że o polskich twórcach za granicą nie pisano wcale. Ostatnimi laty ukazały się kilka interesujących tekstów poświęconych temu zagadnieniu (np. Jacek Dziduszko, Morderca w grindhousie: Przypadek „Morderstwa w Catamount”, [w:] Zanussi. Przewodnik Krytyki Politycznej, red. Jakub Majmurek, Warszawa 2014) oraz publikacje, w których opisywano transnarodowość kina polskiego (m.in. numer „Kwartalnika Filmowego” poświęcony temu zagadnieniu (2016) czy też tom zbiorowy Kino polskie jako kino transnarodowe, red. Sebastian Jagielski, Magdalena Podsiadło, Kraków 2017). Jednak temat działalności polskich filmowców za granicą jawi się wciąż jako terra incognita historii polskiego kina, dlatego też właśnie temu zagadnieniu poświęcony będzie najnowszy numer „Pleografu”.
Stanowi on okazję do ponownej refleksji nad twórczością najbardziej znanych reżyserów: Romana Polańskiego, Agnieszki Holland, Jerzego Skolimowskiego, czy Krzysztofa Kieślowskiego. Liczymy, że próba ponownego odczytania twórczości tych reżyserów będzie czymś na kształt „nowej krytyki”, która doprowadzi do nieoczywistych wniosków. Ponadto znakomitą opinią cieszą się za granicą polscy operatorzy. Wystarczy wspomnieć takie tuzy jak Janusz Kamiński, Sławomir Idziak, Witold i Piotr Sobocińscy, czy Andrzej Sekuła, towarzyszący na progu wielkiej kariery samemu Quentinowi Tarantino. Nie wolno zapomnieć o wybitnych przedstawicielach scenografii (Allan Starski, Ewa Braun, Waldemar Pokromski) oraz muzyki filmowej (Wojciech Kilar, Jan Kaczmarek, Zbigniew Preisner, ale i Leopold Stokowski – brytyjski kompozytor polskiego pochodzenia, laureat Oscara za muzykę do Fantazji Walta Disneya). Numer Polscy filmowcy za granicą stwarza więc szansę na wykorzystanie interdyscyplinarnych możliwości filmoznawstwa. Sugerowane przez redakcję tematy nie wyczerpują rzecz jasna zagadnienia. Nie zamykamy się na Państwa autorskie zgłoszenia. Na teksty czekamy do 31 maja.
Proponowane pole badawcze:
– polscy filmowcy za granicą
– emigracja polskich filmowców po marcu 1968 roku i 13 grudnia 1981 roku
– promocja i recepcja polskich filmów za granicą
– krajowa recepcja zagranicznych produkcji polskich twórców
– koprodukcje polskiego kina
– polscy aktorzy za granicą
– kinematografia II RP w kontekście międzynarodowym
– polscy twórcy w zagranicznych szkołach filmowych
– cenzura polskich filmów za granicą
– obraz Polaka w filmach zagranicznych
– niezrealizowane zagraniczne projekty polskich filmowców